De lonely planet heeft het over een hippie stad, ‘het centrum van de alternative levensstijl’. Nou niet als wij er zijn. Alle hippies zijn massaal op vakantie. Op een paar zweverige winkels met henna tattoos na had het elke andere badplaats kunnen zijn. Wel veel backpackers, heel veel backpackers. We rijden richting de vuurtoren, tevens het meest oosterlijke punt van Australië. Van onder aan de vuurtoren heb je een mooi uitzicht over de zee en de bay waar Byron Bay aan ligt. De wind is sinds gister niet gaan liggen. Door de wind voel je het niet zo, maar het zonnetje brandt er al lekker op los. We lopen nog wat verder naar een uitzichtpunt wat lager. Hier zien we weer walvissen. Waarschijnlijk zijn ze de wind ook zat, want ze blijven grotendeels onder water. Af en toe spuit er wat water omhoog of zijn de rugvinnen zichtbaar. Als we terug omhoog lopen attendeert een mevrouw ons op een groep dolfijnen die vlak langs de kust zwemt. Door het heldere water zijn ze goed te zien. De dolfijnen zijn nog maar net uit het zicht of in de verte is alweer een groep walvissen zichtbaar. Deze groep heeft blijkbaar wel zin om te spelen en deze springen weer vrolijk uit het water. Het blijft een indrukwekkend schouwspel, de afstand is echter te groot om knappe foto’s te maken. Weer een mooi moment voor Sander om te proberen Marieke te overtuigen van de voordelen van een spiegel reflex camera.

Op naar het regenwoud..

Tegen het eind van de middag komen we aan bij O’Reily’s guest lodge in Lamington National Park. Was even zoeken, we hadden niet verwacht dat deze helemaal aan het eind van een 23km lange weg zou zijn, midden in het regenwoud op 1000m hoogte. Als we de berg op rijden zien we een groep walliby’s in de berm. Leuk gezicht om ook eens levende te zien in het wild. Als we het terrein van de guest lodge op rijden zien we dat walliby’s in het wild niet zo heel speciaal meer zijn. Het hele gazon zit namelijk vol met de Redneck Walliby.

We checken in en de mevrouw van de balie vertelt over een tour die elke avond gehouden wordt naar een plaats waar gloeiwormen zitten. De uitleg gaat gepaard met heftige armbewegingen. Later blijken meer medewerkers van de lodge last te hebben van deze aandoening. Ziet er leuk uit hoor, maar ons engels is toch niet zo slecht dat we niet zonder het voor te doen snappen wat een ladder op en af klimmen is?

Even eten en ons klaar maken voor de tour. Het is inmiddels behoorlijk koud geworden. Graad of 13, waren we toch niet echt op voorbereid. Extra laagje aan en de 4×4 bus in om af te dalen naar een riviertje. De groep bestaaat uit ongeveer 12 mensen en we lopen met zaklampen en lantaarns het bos in. Het is echt heel donker zonder zaklamp. We zien pademelons (een kleinsoort walliby) en een hele grote boommuis. Grootte van een huiskat alleen dan als muis Na kwartiertje wandelen door het duister, met verhalen over elke boom en tak die we tegen kwamen, komen we aan bij een rivierbedding met allemaal kleine lichtgevende puntjes. Er zijn bankjes gemaakt en als iedereen zit gaan alle lampen uit en geeft de rivierbedding licht alsof het de sterrenhemel is. Indrukwekkend.

Erg leuk uitje, als we terug komen in onze kamer trekken we de fles champagne open die we gekregen hebben omdat we honeymooners zijn.. Aaah.. so sweet

Grotere kaart weergeven