Met lichte tegenzin verlaten we Cairns en vliegen we via Brisbane naar Hong Kong. Het is acht uur ‘s avonds als we aankomen in Hong Kong, maar bagage en transfer naar het hotel gaan snel, waardoor we even na negen al in het hotel zijn. Het hotel (Metropark Kowloon) ligt aan Waterloo Road midden in Kowloon. Omdat we nog niet naar bed willen gaan we nog even de straat op.
We zitten dicht bij een aantal straatmarkten en besluiten die onveilig te gaan maken. De kraampjes met geplukte eenden en ganzen laten we links liggen, net als de rauw vis en andere ondefinieerbare etenswaar.
De volgende ochtend hebben we een stadstour. Om negen uur worden we opgepikt. We blijken de enige te zijn, samen met de hostess en de chauffeur sluiten we ons aan bij de file onder de haven door. Door onze prive tour komen we veel te weten over het dagelijkse leven in Hong Kong, de relatie met China en nog veel meer. Als eerste gaan we naar “the peak”. Hier vandaan hebben we een mooi uitzicht over de stad.
Vanaf de top gaan we naar Aberdeen, een vissersdorp op Hong Kong island. Hier stappen we op een sampan voor een rondvaartje door de haven. Langs de luxe jachthaven aan de ene kant, met het grootste drijvende restaurant ter wereld. Aan de andere kant van de haven liggen de vissersboten en de woonboten van hele families compleet met drijvende tuintjes.
We rijden verder naar Stanley ook hier is een straatmarkt en Marieke komt ogen te kort. We willen nog wat langer in Stanley blijven en de hostess laat ons hier achter. We nemen de bus terug naar Central en gaan daarvandaan met de ferry terug naar Kowloon. Daarvandaan terug naar het hotel.
‘s Avonds gaan we naar “The avenue of stars”. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht over de haven. Elke avond om acht uur is daar een lichtshow te zien van de gebouwen die aan de overkant van de haven staan.

De volgende dag willen we naar een klooster met een grote Boeddha. Deze is te bereiken met het openbaar en een kabelbaan. Bij de kabelbaan aangekomen staat er alleen een pretparkachtige rij. We moeten om drie uur terug zijn bij het hotel om uit te checken, dus de tijd begint te dringen. We hebben net genoeg tijd om naar boven te gaan met de kabelbaan een paar foto’s te schieten en terug te gaan. Kwart voor drie komen we aan bij het hotel. We gooien onze spullen in de tas en checken uit.

Na het uitchecken pakken we een taxi richting het Ocean parc. Een dierentuin waar ze 4 pandaberen hebben. We komen aan in het park en gaan direct naar de verblijven van de panda’s. Wat een prachtige beesten. Twee van de beren zitten samen in een hok en zijn heel actief met elkaar aan het stoeien. Heel leuk om te zien hoe ze over elkaar heen rollen en elkaar speels bijten. We blijven er lang genoeg staan om te zien dat het hok schoon gemaakt wordt en dat er nieuw eten wordt neergelegd voor ze. De panda’s vallen erop aan en gaan heerlijk zitten eten. Wat ons heel erg opviel is dat panda’s een motoriek hebben die erg overeenkomt met die van mensen. Hoe zij hun eten in hun bek stoppen is net alsof het mensen zijn die zitten te eten. Nadat we bij de pandaberen zijn uitgekeken gaan we met een kabelbaantje naar een andere bergtop waar nog meer dieren zijn zoals zeeleeuwen en ook een heel pretpark met achtbanen. We zijn pas heel laat aangekomen in het park dus voor ons is er geen tijd om daar ook nog in te gaan. We gaan terug naar het hotel en eten daar eerst nog echt chinees. Sander zit echt enorm te smullen maar voor Marieke is het echt helemaal niets. Na het eten worden we weer door de hostess opgehaald en worden we keurig op het vliegveld afgezet. De terugreis gaat beginnen. We hebben een redelijk goede terugreis we slapen redelijk en we kijken wat films. Na twaalf uur vliegen komen we vroeg aan op schiphol en worden we opgehaald door onze ouders en Maarten en Iris. Helaas onze huwelijksreis is afgelopen, maar het is ook wel fijn om weer thuis te zijn.

Video panda’s:

Vlak bij Cairns ligt in de bergen omringt door regenwoud het plaatsje Kuranda. Het is een erg toeristisch plaatsje, maar de rit er naar toe moet de moeite waard zijn. Brendan had ons aangeraden om met een historische trein omhoog te gaan en omlaag met een kabelbaan.
De rit omhoog is inderdaad de moeite waard. De oude treinwagons volgen het kronkelende spoor de bergen in. Bijna aan het eind van de route stopt de voor het uitzichtpunt van de Barron falls. Het is nog geen regentijd, maar er stroomt toch al flink wat water van de waterval af.
Boven aan gekomen blijkt het dorpje inderdaad niet zoveel aan te zijn. Het zijn veel toeristenwinkeltjes. Verder is er nog een vinder-, en vogelopvang en een aboriginal heritage centre. We hebben eigenlijk te weinig tijd om echt iets te doen. We moeten op tijd weer terug om onze auto terug te brengen.. Na wat winkeltjes en de lunch gaan we naar de kabelbaan en dalen we weer af naar het dal.

Als we afscheid nemen van de huur auto komt het eind van de vakantie wel echt dichtbij.

Grotere kaart weergeven

De volgende dag vertrekken we al om 7:30, dus vroeg op. Er gaan heel veel mensen mee en daarvan zijn een heleboel mensen in onze ogen al half bejaard. We vragen ons serieus af wat deze mensen moeten op een boot naar het rif waar je kan duiken en snorkelen. Als we op de boot aankomen worden we gewaarschuwd voor een zeer ruwe zee en we kunnen de tocht omboeken naar een andere dag. Wij hebben geen andere gelegenheid dus Marieke neemt twee anti-kots pillen die gratis verstrekt worden en we hopen er het beste van. Al snel na vertrek, nog tijdens de veiligheidsinstructies, wordt al duidelijk wat er met ruwe zee wordt bedoeld. Het is echt heel erg schommelen en je voelt alles in je maag draaien. En nog voor de instructies af zijn, rent Marieke naar buiten voor frisse lucht. Al snel komt iedereen naar buiten, want binnen is het effect echt veel sterker. De hele toch is het zwaar, maar in tegenstelling tot heel veel passagiers weten we allebei ons ontbijt binnen te houden. Met name door de goede verzorging van Sander. Hij loopt regelmatig naar binnen om de lekkere koekjes, kaasjes en chipjes te halen die klaar staan. Om tien uur zou er een briefing zijn over het duiken, maar aangezien dat binnen zou plaatsvinden en veel van de mensen die willen duiken absoluut niet naar binnen willen is dat uitgesteld tot bijna op de plaats van bestemming. Daar, in wat ondieper water, is de boot een stuk stabieler en kunnen we wel binnen zitten. Het wordt dan trouwens wel duidelijk waarom alle bejaarden mee zijn. De boot legt aan bij een eilandje waar heel erg veel vogels broeden. De bejaarden zijn vogelaars. Ze hebben dus een hele dag (ziek) op een boot gezeten om een paar foto’s te maken van broedende vogels. Er is ook een boot met een glasbodem waardoor je zonder nat worden ook de onderwaterwereld kan bekijken. Maar deze boot is helemaal afgesloten en de kapitein van deze submarine geeft aan dat als je al een beetje last had van zeeziekte op de grote boot, je dan beter niet mee kan gaan. Er komen ook een aantal mensen helemaal groen uit en er zijn mensen die instappen en er al weer uitkomen voor de boot vertrokken is. Wij besluiten al snel het bij duiken en snorkelen te houden.
Tijdens de korte duikinstructie krijgen we informatie over de voor ons bekende signalen voor “alles gaat goed”, “het gaat niet zo goed” en waar het dan niet zo goed mee gaat. Verder uitleg over hoe we het gaan aanpakken. We worden in groepjes van vier opgedeeld en elk groepje krijgt een instructeur mee. We gaan eerst in het watere wat kleine oefeningetjes doen zoals klaren, bril water vrij maken en automaat uit je mond halen en vervolgens weer in je mond doen. Door de enorme wind die er stond, was het water wat troebel. Er dreven kleine deeltjes in het water zoals planten deeltjes en zanddeeltjes. Dit was erg jammer maar we hebben toch hele mooie vissen gezien en mooi koraal. We gingen wel vrij snel weer terug naar de boot maar het was toch weer een hele mooie ervaring. Na het duiken stond er een buffet klaar waarvan we heerlijk hebben gegeten. Na het eten zijn we met een bootje naar het eilandje gebracht. Daar hebben alle bejaarden dus de hele tijd gestaan om foto’s te maken van de vogels. Wij zijn lekker het water ingegaan om nog te snorkelen. Ook hierbij hebben we hele mooie vissen en koraal gezien. Het verschil is alleen dat je bij snorkelen boven het aquarium zwemt en met duiken zwem je er midden in.

En toen begonnen we aan de terugreis. De zee leek wel iets minder onrustig dus we zijn ook even binnen wezen kijken naar het entertainment aan boord. De kapitein van de submarine kon namelijk ook gitaar spelen en zingen, dus hij verzorgde het entertainment voor de terugweg. Na een glaasje wijn waren we weer terug in Cairns.

Grotere kaart weergeven

We zijn dus weer in een regenwoud en deze keer willen we het regenwoud op een wat andere manier bekijken dan doormiddel van een boardwalk. We gaan dit keer paardrijden. We hebben een trip geboekt bij een paardenstal waarbij het niet nodig is dat je ervaring hebt met paardrijden. We worden om acht uur ‘s ochtends opgehaald door een 4wd auto met daarin de (vrouwelijke) gids en zes meiden. Sander had het dus mooi voor elkaar, een hele dag op pad met 8 vrouwen. We komen bij de stal en daar krijgen we uitleg wat er wel en niet mag. Nou, er zijn eigenlijk maar twee belangrijke regels. Regel 1: de paarden mogen elkaar niet inhalen, dus als er een stopt, stoppen de paarden erachter ook allemaal. Regel twee: ze mogen geen gras eten, want als ze eenmaal beginnen, blijven ze eten en komt er nooit een einde aan de tocht.
Klinkt duidelijk allemaal dus dat moet ons lukken. De paarden worden verdeeld en we gaan op pad. We rijden door verschillende landschappen. Van open weiden, naar regenwoud, bossen en ook een stuk strand. Sommige stukken gaan we zelfs draven en over het strand gaan we zelfs galoperen. We vonden het allebei helemaal geweldig.

Na het paardrijden gaan we met de auto naar Port Douglas (stadje in de buurt) en gaan daar lunchen. Marieke wil graag omdat al het eten steeds zo veel is een kindermenu, maar de serveerster laat doodleuk weten dat kindermenu’s niet verkocht mogen worden aan volwassenen. Heel jammer. Na de lunch gaan we verder terug naar Cairns. We komen aan in een mooi resort waar we bij het inchecken te horen krijgen dat onze kamer is ge-upgrade. We krijgen een enorme kamer met een woonkamer, slaapkamer, keuken en badkamer en uitzicht op het zwembad. Ook krijgen we ontbijt vouchers. Erg leuk dus. We gaan naar de stad om een tour te boeken met een boot naar het great barrier reef voor morgen. Brendan heeft ons de ocean spirit aangeraden dus daar gaan we dan ook voor. We boeken een boottrip naar twee plaatsjes op het rif, maar deze tocht is niet beschikbaar voor de volgende dag. Dit betekend dat we een gratis upgrade krijgen naar een duurdere trip naar een eilandje bij het rif. We hebben dus weer enorme mazzel.

Grotere kaart weergeven

De volgende dag vertrekken we vanuit Townsville naar mission Beach. Onderweg komen we langs een heleboel national parken waar we kleine bezoekjes brengen aan wandelpaden naar uitzichtpunten, watervallen en af en toe een plekje waar je kan zwemmen. Heerlijk om midden op de dag gewoon ergens je zwemspullen te pakken en lekker even af te koelen in een koud kreekje. De temperatuur begint echt enorm te stijgen. We merken duidelijk dat we naar het tropisch klimaat rijden. Hele dag warm, rond de dertig graden en ‘s avonds koelt het niet meer heel erg af. We kunnen gewoon ook ‘s avonds nog op een terrasje in ons korte broek zitten.

Mission Beach vinden wij niet zo bijzonder. We zitten even bij een strandje maar echt leuk is het niet. Omdat er niemand anders op het strand zit of in zee zwemt durven wij dat niet te doen. Er word veel gewaarschuwd voor stingers (kwallen die dodelijk kunnen zijn) en wij willen graag nog langer getrouwd zijn. Dus geen locals op het strand dan Sander en Marieke ook niet.
We rijden weer via een national parc door langs mooie watervallen en uiteindeijk komen we aan in Cairns. We gaan lekker in zwembad en de spa liggen van het resort en eten daarna in de poolbar.

Grotere kaart weergeven

Volgende stop is Townsville. Het is niet zo heel ver rijden naar Townsville en er zijn hier niet zo veel kleine toeristenweggetjes die we kunnen nemen dus we zijn om een uur of twaalf al bijna in de stad. We gaan 17 km voor Townsville naar een dierenpark. We gaan mee met een ranger die alle dieren in het park om de beurt gaat voeren en er een praatje bij houdt. Dit is erg leuk. We mogen ook heel veel zelf doen, en omdat het heel rustig is in het park krijgen we genoeg gelegenheid om dingen te vragen. We beginnen bij de cassiwari. Een hele grote vogel met een fel gekleurde nek. Deze komt ook in de natuur in Australië gewoon voor, maar voor ons een totaal nieuw beest. Heel voorzichtig pakt hij het fruit dat we hem geven door het hek van je aan. We geven hem banaan, meloen en tomaat (maar daar houdt hij niet zo van). Vervolgens een praatje over de koala’s en deze dieren mochten we ook vasthouden (voor tien dollar per persoon). Maar aangezien Marieke sinds aankomst in Australië geobsedeerd is door deze beesten wil ze dat onmiddellijk. Na de koala mogen we ook (gratis) een zoetwater krokodil vasthouden. Erg apart, zo’n beest voelt heel anders aan dan je zou denken. Hij is helemaal niet zo hard en koel als je denkt. Hij had overigens wel een stukje tape om zijn bek zodat hij ons niet kon bijten. We hebben ook gezien hoe de grote krokodillen van een paar meter gevoerd werden. Heel spectaculair laten ze de beesten wel wat doen voor hun eten dus ze laten ze een beetje er naar springen. Ze komen dan helemaal uit het water en happen naar de vis of kip die voor hun neus gehouden wordt aan een hengel. Ook de dingo’s worden gevoerd en als laatste laat de ranger ons een wombat zien. Nu is echt iedereen uit het park verdwenen en zitten we op een bankje met de ranger, een wombat en wij tweeen. De wombat is behoorlijk groot en een bijzonder beest. Wij dachten dat het een grote cavia zou zijn, maar het is familie van de koala en dat kan je ook wel zien aan zijn neus.

Na afloop van de tour met de ranger gaan we nog naar de walibi’s en kangoeroe’s om ze te voeren met het voer dat we bij de ingang hebben gekocht. En dat nemen ze ons zeer in dank af want ze zijn niet meer bij ons weg te slaan. Om precies vijf uur als het park sluit gaan we weg, we zijn tijdens het voeren de tijd een beetje vergeten en we zijn eigenlijk een beetje bang dat het park al gesloten is met ons er nog in. Gelukkig mogen we nog naar buiten en hoeven we niet bij de krokodillen te slapen.

We zoeken ons hotel op om te slapen en daar krijgen we weer een fles wijn aangeboden door het hotelmanagement omdat we honeymooners zijn.

Vanuit Rockhampton rijden we naar Arlie Beach, het stadje bij de white Sunday islands. Het is 500 km rijden dus we nemen wederom geen d-tours omdat het veel tijd kost om zo’n afstand te overbruggen.
In Arlie Beach boeken we een boottochtje. We gaan met de boot naar drie plaatsen. Eerst een stukje door het regenwoud lopen naar een uitzichtpunt. Vervolgens naar een plaatsje waar je heerlijk kunt zwemmen en op het strandje liggen en als laatste naar een snorkel plaats.
De eerste keer worden we met een klein motorbootje van de grote boot naar de kant gebracht waarbij we slechts twee stappen door het water hoefden om aan land te komen. Na het prachtige uitzichtpunt bekeken te hebben ook weer met het motorbootje terug. Voor het strandplekje moest je gewoon helemaal tot over je middel door het water lopen vanaf de boot naar het strand. Het maakt dus niet uit, je komt allemaal nat terug op de boot. Na dit zwemplekje een heerlijk buffet met heerlijke broodjes en lekker beleg. Vervolgens naar het snorkelplekje bij een stuk koraalrif. Omdat er best veel mensen aan boord waren die gingen snorkelen en vanwege de wind was het water niet heel helder. Er zweven dan allemaal kleine stukjes in het water, van planten en een beetje zand van de bodem. Dat was een beetje jammer. (Of wij zijn gewoon vreselijk verwend met het koraal op Bonaire.)
Op de weg terug raakten we in gesprek met een Duits echtpaar. Het was leuk om met hen te praten over al hun belevenissen tijdens hun rondreis.

De volgende dag gaan we na het uitchecken nog mee met een walvis safari van een halve dag. Dit is echt geweldig. In een baai vlakbij Fraser eiland komen de walvissen ieder jaar op hun toch van antartica (waar ze “wonen”) naar warmer water (om hun “calf” op de wereld te zetten) even langs om te spelen. De jongen walvissen krijgen “les” in springen, met hun staart op het water slaan en toeristen vermaken. Je ziet heel duidelijk de kleintjes een beetje met hun staart op het water slaan en voorzichtig met hun koppie boven water komen. Vervolgens komt moeder voor de helft het water uit en komt met een enorme splash en kabaal weer in het water terecht waarna de kleine het gewoon na doet. Ontzettend leuk om te zien. We bekijken eerst een moeder-kind setje en varen daarna verder op zoek naar meer. We vinden later nog een setje waarna het na een tijdje een aantal setjes blijken. We hebben echt een geweldige ochtend.

En dan moeten we nog ruim 400 km rijden naar Rockhampton. We doen geen d-tours omdat we liever niet in het donker rijden omdat er dan grote kans bestaat dat je kangoeroe’s aanrijdt en dat willen we absoluut niet. We komen om half zeven aan, als het al donker is, maar geen problemen gehad. In Rockhampton eten we bij Pacino’s. Marieke neemt een pizza Vesuvius, deze is gevuld met hele scherpe salami. De rest van de avond is ze stil en rent ze af en aan naar de kraan.

Grotere kaart weergeven

Walvis video’s:

Weer vroeg op, pfff. Begint bijna op werk te lijken. Dit keer voor een 4wd bus tour rond het eiland. Het is bewolkt en twee grote touring car bussen op een 4wd vrachtwagen onderstel brengen ons langs de highlights van het eiland.

Onze eerste stop is de “Stonetool Sandblow”. Deze zandverstuifing verplaatst elke dag een behoorlijke hoeveelheid zand land inwaards. Een mooi uitzichtpunt en we stoppen er dan ook alleen voor een foto.
Volgende stop is Eilie creek. Dit is een mooie zoetwater rivier. Je kan met een boardwalk een stuk landinwaards lopen om dan vervolgens terug te lopen door het water, terug naar de kust. Lekker verfrissend dus daar zijn wij wel voor in. Al hoewel het niet zulk mooi weer is, het regent af en toe, is het wel warm. Over het strand rijdend komen we eerst een dingo tegen. nu hadden we al gehoord dat er veel ongelukken met deze wilde dieren gebeuren omdat ze zo vreselijk op honden lijken. Kinderen gaan ze dan aaien en mee spelen. Maar het blijft een wild dier dus hij zegt een keer hap. En inderdaad hij lijkt vreselijk op een hond. Als je niet beter wist, zou je het een hond noemen.
We rijden verder over het strand naar een groot scheepswrak. Dit wrak ligt hier al sinds 1935 en het is dan ook al behoorlijk aan het vergaan. Het ligt namelijk in de branding van de zee. Zout en lucht afwisselend, is duidelijk niet goed voor de lak. Het is behoorlijk verroest.

Tijdens het nemen van foto’s van dit wrak moet je wel voorzichtig doen. Langs het wrak rijdt namelijk gewoon verkeer. Het strand is de highway van dit eiland en dat is duidelijk te merken aan al het verkeer wat langs rijdt. Er mogen hier alleen maar 4wd auto’s komen en dat is niet voor niets. Even vergeet Marieke tijdens het foto’s maken van het strand dat het een weg is en meteen getoeter… sorry.. het komt nu eenmaal niet vaak voor dat je op het strand en de highway tegelijk staat dus dat vergeet je wel eens.

We rijden weer door en komen bij bergen met gekleurd zand (Coloured Sand). En inderdaad het heet niet voor niets zo. Langs het strand zien we opeens bergen met zand waarbij allerlei lagen gekleurd zand te zien zijn.

Na de iets wat tegenvallende Lunch (koude kippenpootjes) rijden we nog naar Central station. Een centraal punt op het eiland voor de houtkap. Omringt door regenwoud. Hier hebben we een stukje gelopen. Daarna nog als laatste stop naar Lake MacKenzie. Dit moet echt een prachtig strand zijn met een prachtig meer, als het zonnetje schijnt. En helaas het is alleen maar meer gaan regenen. Dit geeft een wat treurige sfeer, maar Marieke kan het toch niet laten om te gaan zwemmen. Het zand en het water zorgen er trouwens wel voor dat je sieraden weer heel mooi gaan glimmen. Maar onze trouwringen zijn nog zo nieuw, die glommen sowieso nog.

Vroeg op voor onze volgende rit naar Harvey Bay. Vanuit daar vertrekt de ferry naar Fraser Island. Het grootste zand eiland ter wereld. De vertrektijden van de ferry waren niet helemaal duidelijk dus we wilde er vroeg zijn om geen risico’s te lopen met de boot. Om 12 of 13 komen we aan in Harvey Bay, maar de boot blijkt net vertrokken. De volgende gaat pas om 16:00. We gaan op een terrasje, aan het water zitten en zien de zee steeds ruwer worden. Het gaat ook steeds harder waaien en de lucht begint te betrekken. Als we om 16 uur vertrekken is er aan het weer niets veranderd. Gelukkig zijn de vaarrichting en de wind gunstig, zodat de boot er goed doorheen komt. Gigantische plassen water spatten langs de boot.

Aangekomen op Fraser Island schrijven we ons weer in voor een nachtwandeling. De gloeiwormen waren vorige keer zo goed bevallen dat we nog wel een keer een wandelingetje in het duister wilde maken. Het aantal deelnemers was alleen dit keer beperkt. Waar vorige keer iets van 20 mensen mee waren, waren het er nu 4. Plus de twee begeleiders. Een van de begeleiders had een facinatie voor spinnen en ze heeft er een aantal uit hun hol gelokt om ze te laten zien. Ook een aantal giftige. Een wolfsspin ter grote van een tennisbal, was gelukkig niet thuis. Op de steiger waar we ‘s middags met de ferrie waren aangekomen zagen we in het water een manta ray (of stingray). Eerst alleen een kleintje, maar later ook een grote. Verder hielden de nachtdieren zich goed verstopt, de rest van de wandeling hebben we niets meer gezien.

Grotere kaart weergeven