Uit de receptie hebben we foldertjes gehaald over wat er te doen is in de omgeving. Bijna alles
had met water te maken. Zeekajaken, jetskieen, surfen, speedboottripjes, (katamaran-)zeilen, etc. etc. Onze keuze valt op surfen. Leren surfen wel te verstaan. Sander mag dan wel het windsurfen onder de knie hebben, het golfsurfen is ook voor hem een nieuwe uitdaging. De volgende dag dus naar het strand van Noosa (ca. 15 minuten met de auto, gek he dat we het wandelend niet hebben gevonden). Om 13:00 krijgen we een rood shirt aangemeten. Deze shirtjes zijn 100% uv bestendig, wat ook wel nodig is vanwege de felle zon. Veel mensen dragen deze shitjes ook als ze gaan zwemmen. Alsof we in een aflevering van Baywatch beland zijn liggen we droogoefenend op het strand. Tenen op het uiteinde van je plank. Rechtvoet omhoog. Borst omhoog. Kont omhoog. Rechterbeen naar voren zwiepen. Door je knieen en staan. Armpjes in een mooie surf houding en gaan…. Ja, op het strand lijkt het allemaal vanzelf te gaan. Maar ja, nu het water in. Raar genoeg gaat het daar eigenlijk ook erg goed. De ‘dude’ die alles uitlegt houdt je board vast tot er een goede golf aankomt en geeft je dan een setje mee. Nog even geen gedoe met peddelen en de juiste golf spotten. Binnen paar keer oefenen staan Marieke en ik allebei op ons board en surfen we onze weg naar het strand. Na een leuk ritje van 30 seconde ben je alleen weer 5 minuten bezig terug te peddelen naar de plek waar de surfdude in zee staat. Na iets meer dan een uurtje even rust en daarna mogen we zelf pedelen. Dat maakt het verhaal toch weer wat gecompliceerder. Te vroeg en je krijgt niet voldoende kracht mee van de golf en voor je staat lig je stil in het water en val je om. Te laat, dan wordt de achterkant van je plank zo hoog opgetilt door de golf waardoor je neus onder water komt. Je plank sneller afremt dan je zou willen en je voorover in zee beland. Pfff.
Uiteindelijk lukt het ons allebei om zelf peddelend een golf te pakken en naar het strand te rijden.
Op de terug weg bepalen we dat we een keer geen patat als avond eten willen, we duiken de supermarkt in en halen magnetronpannekoeken, die we heerlijk op het terras van onze kamer op eten. ‘s Avonds uit bed nog even het nieuwe seizoen van House kijken. Aaaahh, wat een dag!
You are currently browsing the archive for the Huwelijksreis category.
Na een lang weekend bij Brendan te zijn geweest was het voor ons weer tijd om door te gaan. Volgende stop: Noosaville. We nemen de senic route door het binnenland en lunchen bij “Lake Baroon”. Je mag niet het water in vanwege de blauw alg, maar de bbq’s zijn gratis. Komt dat even goed uit dat we net in de supermarkt eieren en worstjes hebben gekocht. We starten de bbq en gooien onze worstjes erop. We hadden bij verschillende stops al publiekelijke bbq’s zien staan en ze zagen er steeds goed uit. Voor de zekerheid toch maar even de worsten in een aluminium bakje gedaan. Deze bakjes hebben we hiervoor van Delwyn meegekregen en komen nu dus erg goed van pas. Na de lunch vervolgen we onze reis door wat de Aussies hinterland noemen. We rijden over leuke bergweggetjes door een glooiend landschap met her en der een wat grotere berg. De hele weg worden we ook achtervolgt door een brandlucht. De radio meldt ook een bosbrand, maar die is te ver weg om te ruiken.
Het resort waar we in Noosaville zitten is prima. Alleen ontbreekt op het kaartje van de receptie een schaalverdeling. Hierdoor slaat bij onze jacht naar het avond eten de stress toe, als we na 15 minuten lopen nog steeds geen boulevard of winkelstraat zijn tegengekomen. Terwijl het op het kaartje zo dichtbij leek. De receptioniste deed ook voorkomen dat het heel dichtbij was. Uiteindelijk belanden we in de bar van de plaatselijke jachthaven.
Vandaag zijn we naar Wet ‘n Wild geweest. Dit is een soort pretpark maar dan met alleen maar glijbanen. Echt geweldig! Dus niet alleen maar een gewone slingerende glijbaan, maar ook hele speciale. Bijvoorbeeld helemaal in het donker of zo steil naar beneden dat je met je lichaam los komt van de glijbeen. Veel glijbanen waar ook met een band waarin je kon zitten. Het weer was geweldig. 30 graden en af en toe een beetje bewolking. We hebben ‘s middags een klein beetje regen gehad maar dag was niet erg, we waren toch al nat van het zwembad.
De volgende dag vonden we het jammer om meteen te vertrekken. We hebben eerst een tree-top walk gedaan. Er waren hangbruggen in de toppen van de bomen gemaakt zodat je het regenwoud vanuit het oogpunt van een vogel kon zien. Dat was erg leuk, maar dat kleine stukje lopen koste ons maar een kwartiertje. Daarom zijn we een klein stukje met de auto gaan rijden om iets verderop een stuk te wandelen naar een uitkijkpunt. Dit was maar 3 kilometer kopen, maar dat was genoeg, omdat we ook weer verder moesten.
We zijn na die korte wandeling naar Brisbane gereden. Dit was slechts twee uur rijden. Daar zijn we op bezoek gegaan bij Brendan en Grant (Brendan is Sander’s neef). We werden eerst welkom geheten door de beide heren en de twee lieve hondjes. Na een lekker drankje hebben we het huis bekeken en zijn we uit eten gegaan. We hebben een heerlijke maaltijd gekregen van hen als huwelijkscadeau.
Volgende dag zijn we met Brendan naar de kust gereden (Gold Coast). We hebben daar heerlijk rustig op het strand gelegen en zelfs even gezwommen in de zee. Er waren ontzettend hoge golven. De lifeguards hadden het erg druk om iedereen tussen de vlaggen te houden waar tussen het veilig is om te zwemmen. Maar door de enorme stroming die er was, werden ook wij steeds buiten de vlaggen gedreven.
Na een heerlijke zonnige dag zijn we terug gegaan en hebben we thuis een heerlijke bbq gehad. Ze hebben hier zo’n enorme bbq waarvan wij altijd zeggen dat het een complete keuken is voor in de tuin. Maar hier vinden ze het nog steeds een hele kleine. Na het eten nog lekker een film gekeken en daarna slapen.
Na ons gloeiwormen avontuur wilde we wel wat meer van het regenwoud zien. Het O’Reilly’s guesthouse waar we zaten bood verschillende guided tours aan, maar twee belgen die we tegenkwamen vertelde ons dat de routes op je zelf ook heel goed te lopen waren. Dus we hebben een rond wandeling gemaakt van ongeveer 15 kilometer (dat zagen we natuurlijk op de datalogger).
Prachtige wandeling waarbij je echt van die enorme bomen ziet, die je ook op tv ziet als er iets over het regenwoud is. De tocht bracht ons langs een heleboel watervallen en dan was de lucht en de omgeving echt heel vochtig. Rondom de watervallen waren de planten ook veel groener.
Na deze mooie wandeling zijn we ook nog even in de spa gaan zitten. Heerlijk om vanuit een warm bubbelbad naar de ondergaande zon te kijken. Echt vakantie.
De lonely planet heeft het over een hippie stad, ‘het centrum van de alternative levensstijl’. Nou niet als wij er zijn. Alle hippies zijn massaal op vakantie. Op een paar zweverige winkels met henna tattoos na had het elke andere badplaats kunnen zijn. Wel veel backpackers, heel veel backpackers. We rijden richting de vuurtoren, tevens het meest oosterlijke punt van Australië. Van onder aan de vuurtoren heb je een mooi uitzicht over de zee en de bay waar Byron Bay aan ligt. De wind is sinds gister niet gaan liggen. Door de wind voel je het niet zo, maar het zonnetje brandt er al lekker op los. We lopen nog wat verder naar een uitzichtpunt wat lager. Hier zien we weer walvissen. Waarschijnlijk zijn ze de wind ook zat, want ze blijven grotendeels onder water. Af en toe spuit er wat water omhoog of zijn de rugvinnen zichtbaar. Als we terug omhoog lopen attendeert een mevrouw ons op een groep dolfijnen die vlak langs de kust zwemt. Door het heldere water zijn ze goed te zien. 
De dolfijnen zijn nog maar net uit het zicht of in de verte is alweer een groep walvissen zichtbaar. Deze groep heeft blijkbaar wel zin om te spelen en deze springen weer vrolijk uit het water. Het blijft een indrukwekkend schouwspel, de afstand is echter te groot om knappe foto’s te maken. Weer een mooi moment voor Sander om te proberen Marieke te overtuigen van de voordelen van een spiegel reflex camera.
Op naar het regenwoud..
Tegen het eind van de middag komen we aan bij O’Reily’s guest lodge in Lamington National Park. Was even zoeken, we hadden niet verwacht dat deze helemaal aan het eind van een 23km lange weg zou zijn, midden in het regenwoud op 1000m hoogte. Als we de berg op rijden zien we een groep walliby’s in de berm. Leuk gezicht om ook eens levende te zien in het wild. Als we het terrein van de guest lodge op rijden zien we dat walliby’s in het wild niet zo heel speciaal meer zijn. Het hele gazon zit namelijk vol met de Redneck Walliby.
We checken in en de mevrouw van de balie vertelt over een tour die elke avond gehouden wordt naar een plaats waar gloeiwormen zitten. De uitleg gaat gepaard met heftige armbewegingen. Later blijken meer medewerkers van de lodge last te hebben van deze aandoening. Ziet er leuk uit hoor, maar ons engels is toch niet zo slecht dat we niet zonder het voor te doen snappen wat een ladder op en af klimmen is?
Even eten en ons klaar maken voor de tour. Het is inmiddels behoorlijk koud geworden. Graad of 13, waren we toch niet echt op voorbereid. Extra laagje aan en de 4×4 bus in om af te dalen naar een riviertje. De groep bestaaat uit ongeveer 12 mensen en we lopen met zaklampen en lantaarns het bos in. Het is echt heel donker zonder zaklamp. We zien pademelons (een kleinsoort walliby) en een hele grote boommuis. Grootte van een huiskat alleen dan als muis 
Na kwartiertje wandelen door het duister, met verhalen over elke boom en tak die we tegen kwamen, komen we aan bij een rivierbedding met allemaal kleine lichtgevende puntjes. Er zijn bankjes gemaakt en als iedereen zit gaan alle lampen uit en geeft de rivierbedding licht alsof het de sterrenhemel is. Indrukwekkend.
Erg leuk uitje, als we terug komen in onze kamer trekken we de fles champagne open die we gekregen hebben omdat we honeymooners zijn.. Aaah.. so sweet
Vandaag in het Billabong Wildlife park geweest. Bij de ingang hebben we kangoeroe voer gekocht. Als eerste krijgen we een praatje over koala’s. De informatie die verteld wordt is heel weinig maar het eindigt met een hele leuke kans om de koala’s nogmaals van dichtbij te zien. De oppasser tilt een van de koala’s van de boom af en neemt hem mee naar het publiek. Hij zet hem op een wat lagere tak en zo kan iedereen een voor een bij de koala gaan staan en met hem op de foto.
We mogen hem nu zelfs even aaien, als we maar niet aan zijn hoofd of oren komen. Na een tijdje als Sander net met hem op de foto wilt, heeft de koala er genoeg van. 
Hij wil terug naar zijn boom in zijn hok en hij ziet Sander voor oppasser aan. Hij dacht waarschijnlijk als ik maar op die lange jongen ga zitten dan brengt hij me vast terug. Maar de nageltjes van die koala zijn best scherp dus Sander vond het een iets minder aangename ervaring.
Vervolgens zijn we naar de kangoeroe’s en wallabee’s gegaan. Er zijn grote delen waar ze loslopen, net zoiets als onze kinderboerderij en delen waar ze kunnen gaan zitten of liggen waar het publiek niet mag komen. Hierdoor kunnen ze wel kiezen voor een rustig plekje als ze daar behoefte aan hebben.
Er waren genoeg beestjes die gevoerd wilden worden en ze aten zelfs uit je hand. Zelfs kangoeroe’s met een kleintje, wat ik niet verwacht had, want dieren met een jonkie zijn meestal heel voorzichtig.
Er zijn ook hokken met een paar aapjes, vogels en slangen. Deze dieren hebben we ook even bekeken maar we waren toch het meest geïnteresseerd in de koala’s en kangoeroes.
We zijn na ons bezoek aan het park vertrokken richting Coffs Harbour de volgende plaats waar we overnachten. Als we bij ons hotel komen zien we dat het restaurant van het hotel gebouwd is in een grote Nederlandse windmolen. Wij als Hollander voelen ons dus wel thuis.
Kangaroo’s:
Na een goede vlucht in een luxer vliegtuig, met meer beenruimte en meer slaap, komen we aan in Sydney. Nadat we door de douane zijn, staan we bij de bagage-band te wachten en worden we door een dame van de douane aangesproken. Wat we gaan doen in Sydney en waarom we hier zijn, maar ook waar we gaan slapen. We proberen overal goed antwoord op te geven en plotseling vraagt ze in het Nederlands: “Gaan jullie niet slapen bij oom Hans?” Het blijkt Mieke te zijn, de ex-vrouw van Hans. (Sander had haar 15 jaar niet gezien en dus niet meteen herkend). Ze wist dat we aan zouden komen op dat moment en heeft ons opgezochd. Zij heeft ervoor gezorgd dat we niet in de rij hoefden bij het checken van de koffers. Ze heeft een stempel geregeld voor ons en we konden zo doorlopen.
Het was heel leuk om Hans en Delwyn weer te zien. We zijn naar hun huis gereden en hebben het prachtige grote huis bekeken. Er is plaats genoeg voor ons om te blijven logeren.
Het is nog vroeg in de ochtend, Hans gaat aan het werk en wij gaan met Delwyn naar het strand. We kunnen zo vanuit de auto de omgeving van hun huis bekijken en lekker uitwaaien op het strand. We maken een wandeling over het strand met de voeten in de nog wel heel koude zee. We drinken een lekker vers sapje en gaan weer terug. Thuis zijn we toch wel heel erg moe en gaan nog even een paar uur slapen. Na ons slaapje halen we met Hans Jessica op van het station en ontmoeten haar dus ook. Voor mij voor het eerst en voor Sander was het ongeveer 15 jaar geleden. We krijgen heerlijk te eten en na het eten bekijken we de foto’s van onze builoft. We zijn inmiddels weer moe en gaan vroeg slapen.
Nadat we uitgezwaaid zijn door Jan, Lida, Betty, Ferrie, Maarten en Iris begint voor ons de grote reis. Om 14:00 vertrekken we van Schiphol naar Hong Kong. De vlucht is best goed. We hebben een eigen tv schermpje in de rugleuning van de stoel voor ons en een uitgebreid programma aan films en series. Kortom we komen de tijd wel door. Het is twaalf uur vliegen en na een tijdje slaat de verveling toch wel toe. Slapen gaat moeizaam vooral voor Sander want hij zit de hele weg behoorlijk klem met zijn lange benen. Als we dan eindelijk op het kaartje zien dat we Hong Kong toch echt gaan naderen zien we dat de aankomsttijd wel een beetje veranderd is. De piloot verontschuldigd zich voor de twintig minuten vertraging en wenst ons een prettig verblijf in Hong Kong of goede doorreis.
We komen de slurf uit op het vliegveld en worden opgewacht door grondstewardessen. Als we aan de beurt zijn verscheurd (!!!) ze onze boarding passen en geeft onze nieuwe voor de vlucht van 19:00.
Dat is 10 uur later dan onze vlucht van 9:00!!!! We hebben onze aansluiting gemist, en ze zijn zo vriendelijk geweest een kamer voor ons te regelen in het airport hotel. Dit betekend dat we niet vanavond maar pas morgen ochtend bij Hans en Delwyn aan zullen komen. Wij hebben nu een nachtvlucht, en we slapen zo slecht in een vliegtuig. En we moeten nu regelen dat Hans en Delwyn weten dat we niet met de oorspronkelijke vlucht komen. Kortom dit valt allemaal enorm tegen. We moeten maar zien of we er wat van kunnen maken.
We zijn aan het kijken of we even de stad in gaan. Het is hier alleen wel 30 graden en we hebben een lange broek aan en bergschoenen. Maar als we op de kamer blijven vallen we in slaap en weten we zeker dat ons ritme verstoord zal zijn als we in Sydney aankomen.
Tassen staan in de gang. Elektronica opgeladen. De reis kan dus beginnen.